قوانین

در کیوکوشین کاراته ضربه پا به سر مجاز است اما ضربه دست به سر و گردن به هر صورتی خطاست. انواع شوتو اوچی (ضربه با تیغه دست)، نوکیته (ضربه با نوک انگشتان) در مبارزه رسمی و امتیازی ممنوع می‌باشد. انواع هیجی اوچی (ضربات آرنج) و جودان زوکی (مشت از شانه به بالا و به سمت سر و گردن) خطا بوده و اخراج فرد را به همراه خواهد داشت. هر نوع ضربه به بیضه خطاست و منجر به اخراج مبارز خاطی می‌گردد. هر نوع ضربه عمدی از پشت به حریف خطاست و شامل اخطار خواهد شد. ضربه به حریف به زمین افتاده یا نشسته خطاست و در صورت تکرار یا شدت بالای حمله منجر به اخراج می‌گردد. هرنوع گرفتن، هل دادن و یقه به یقه شدن خطا محسوب می‌شود. ضربه به حریف به طوری که ضعف نشان دهد اما قبل از ۳ ثانیه (۳ شمارش توسط داور وسط) برپا خیزد، امتیاز وازاری محسوب می‌شود. ضربه به حریف به طوری که ضعف نشان دهد اما قبل از ۳ ثانیه (۳ شمارش توسط داور وسط) برپا نخیزد، امتیاز ایپون یا ناک اوت محسوب می‌شود. تأکید این سبک روی مبارزه واقعی از راه نزدیک است. در کیوکوشین برای کاستن مقاومت حریف از اصابت ضربات به طور متوالی استفاده می‌شود. این سبک تأکید زیادی بر روی تمرینات تنفسی و استقامتی دارد

کمربند ها

در کیوکوشین کاراته مراتب و رنگ کمربندها دارای فلسفه خاصی است که به ترتیب عبارت است از:

• سفید: سمبل خلوص و پاکی است.
• نارنجی: آغاز طلوع خورشید کیوکوشین کاراته
• آبی: ورزشکار احساس می‌کند که در آسمان است و به آرامش و امید می‌رسد
• زرد: شروع تابش آفتاب کیوکوشین کاراته به روح و جسم کاراته کا
• سبز: آغاز رویش و جوانه زدن در قدرت روحی و بدنی
• قهوه‌ای: کاراته کا سر به زیرتر و خاکی تر از قبل شده، راز خالی شدن از غرور و سایر آلودگی‌های روحی را در می‌یابد و آمادهٔ سفر اصلی می‌گردد
• مشکی: آغاز تاریکی و ابتدای راه اصلی کاراته به سمت معبد وجود. روشن شدن مشعل مهربانی، عقل و جنگندگی در تاریکی مسیر. مبارز متوجه می‌شود چیز زیادی از کاراته نمی‌داند و در ابتدای راه است.

تکامل کاراته تا سدهٔ نوزدهم در جزایر ریوکیو پیش از آن که به قلمرو ژاپن ملحق شود، اتفاق افتاد. در اوایل سدهٔ بیستم در پی دورانی از تبادلات فرهنگی بین ریوکیو و ژاپن به سرزمین اصلی ژاپن معرفی شد. در ۱۹۲۲ وزارت آموزش ژاپن گیچین فوناکوشی (بنیان‌گذار کاراته مدرن) را برای نمایش کاراته به توکیو دعوت کرد. در ۱۹۲۴ دانشگاه کیو نخستین باشگاه دانشگاهی کاراته را تأسیس کرد و تا سال ۱۹۳۲ در تمام دانشگاه‌های اصلی ژاپن باشگاه‌های کاراته بر پا شده بود. در این دوران که نظامی‌گرایی ژاپنی اوج گرفته بود، نام این رشته از واژه‌ای با معنی تحت‌اللفظی «دست‌چینی» به واژه‌ای هم‌نوا با معنی «دست خالی» تغییر کرد. البته هر دو کلمه کاراته تلفظ می‌شوند.

این تغییر نشانگر اشتیاق ژاپنی‌ها به معرفی این رشته به عنوان یک هنر رزمی ژاپنی بود. پس از جنگ جهانی دوم اوکیناوا یک قرارگاه نظامی مهم ایالات متحده آمریکا شد و تمرین کاراته در میان نظامیان ساکن این جزیره محبوبیت یافت.